traditional worldview: Touscik Tacjana Planowania procesu kulturowego albo „gdzie są biedni ?”

Planowania procesu kulturowego albo „gdzie są biedni ?”.

„Badacz społeczeństwa i kultury ludzkiej

ma w dzisiejszej okolicznościach obowiązek

wyciągania praktycznych wniosków,

przyjmowania poglądów i podejmowania decyzji

odnoszących się do problemów planowania”

[Malinowsi T.10, 39].

Naukowiec stanowił problem planowania procesu kulturowego w celach bezpieczeństwa kultur, społeczeństw, jednostek w procesie integracji.

Kultura jest podstawowym pojęciem, które obejmuje i organizuje cały świat. Rozumienie zasady organizacji świata dozwoli utrzymywać bezpieczeństwo w świecie z pomocą skutecznego planowanie procesów kulturowych. W kulturze wszystko jest podporządkowane organizacji społecznej, znajduje się w ramach instytucji społecznych, które działają, zmieniają świat, a to znaczy, że świat jest realnym.

Jestem człowiekiem, który zajmuje się doświadczeniami ludzi od 10 lat i mam do powiedzenia, że większość z ich są ludźmi z zasadami, filozofią, własnym sposobem organizuje i kategoryzuje świat. I te zasady wcale są użyteczne, bo są ugruntowane na kulturze. Jesteśmy naiwni, gdy decydujemy, że jesteśmy jedynymi znawcami człowieka i świata. I jesteśmy złodziejami, gdy mamy odwagę ruszyć ten uporządkowany świat życia ludzkiego. Pani Prof. Tarkowska na każdym zajęciu ma zapytanie: a gdzie jest biedni? Integracja powiększyła procent biednych w Polsce. Dla czego? Poproszę wyobrazić sobie szkolę. Mamy 12 poziomów wykształcenia. I wszystkie ci uczni powinni zdawać jeden egzamin. Na kim leży wina za to, że niektóre uczni nie zdadzą tego egzaminu? Oczywiście na tym, kto ten egzamin wymyślił. Drugie pytanie jest: kto jest tym, kto ten egzamin wymyślił? Albo Co za niemożliwością odnaleźć Kto.

W takim wypadku zjawisko biedy jest brakiem opanowania zaproponowanym modelem świata, który nawet nie jest do końca modelem, a tylko propozycją, jest nie do końca zbudowanym modelem świata i dla tego w nim nie możliwie mieszkać, jak w nie dobudowanej chacie. Albo możliwie, gdy ty jesteś biednym i dla ciebie nie ma nic innego oprócz mieszkania w nie dobudowanej chacie. Samo to uczucie ‘nie do końca’ rodzi niepewność. Kiedy człowieku czegoś kulturowo brakuje, to taki stan rzeczy i jest biedą, bo postrzega się społeczeństwem i jednostką jako brak czegoś, bez czego normalne życie nie może przetrwać. Taka sytuacja trwa teraz we współczesnym świecie za jednym wyjątkiem: za ogólne kulturową sytuację biedy uważa się, gdy ludzie umierają od głodu.

I dla tego tak często odchodzimy od mówienia o samych biednych, żeby odnaleźć system, który porodził tych biednych. Musimy znaleźć błędy w funkcjonowaniu systemu.

Jedną z możliwych rozwiązań tego problemu jest śledzenie za kategorią niepewności jako światopoglądowej kategorią braku porządku.

Niewolnictwo. Niepewność. Brak wiedzy(doświadczeń). Biedni.

Czasem myślę, kim są biedni w swoim ujęciu i ujęciu społeczeństwa, państwa. I są kojarzone z niewolnikami. Niewolnikami biedni są w większej mirze niż inni, bo mają mniej za innych wiedzy o przystosowaniu na świecie, są niewolnikami swojej niepewności i naszego podziemnego ukrywania naszej wiedzy (doświadczenia). Niewolnictwo nie pojawi się w kulturach ludzkich bez przymusu politycznego. Chciałabym tutaj przytoczyć ujmowanie Rocha Sulimy kultury polskiej jako „mitów polskich i mitów ludowych”. W swojej książce „Głosy tradycji” on mówi o postrzeganiu „kultury ludowej jako własnej kultury „obcej” [Sulima, 99]. Nie można nie zaakceptować tu tego, że kultura ludowa jest kulturą wsi i kulturą biednych i ona jest obcej dla wszystkich poza je granicami. Instytut rolnictwa narzuca wzory zachowań światu Zachodniego, a nie pracuje z tradycyjnym modelem uporządkowania biednych rolników polskich.

Malinowskim wypracowani schemat społeczeństwa, które pasuje jako do społeczeństwa pierwotnego, tak i do współczesnych form organizacji życia współczesnego. „Przekonujemy się tu również, że społeczna organizacja o charterze lokalnym daje człowiekowi przestrzenną i terytorialną, a to przez reguły dotyczące sposobów wykorzystywania przestrzeni i poprzez zwyczajowe prawo odnoszące się do prywatnej i wspólnotowej własności”[ Malinowsi T.10, 128].

Franza Boasa zapewniał, że „osoba, będąc w pełnej harmonii ze swą kulturą, czuje się wolna. Akceptuje ona dobrowolne nałożone na nią wymagania”[ Malinowsi T.10, 77].- Franz Boas, liberty among Primitive People, w: Freedom. Its Meaning, Ruth Nanda Anshen(red.), New York 1940, Harcourt, Brace, s. 375-380.

...........................................

„GŁÓWNE TYPY ORGANIZACJI INSTYTUCJONALNEJ

(1) Rodzina i pochodne organizacje pokrewieństwa
(rodzina wielka, grupa krewnych, klan)

(2) Społeczność lokalna
(grupa lokalna, horda, wieś, miasteczko, miasto)

(3) Plemię jako organizacja polityczna oparta na zasadach terytorialnych
(pierwotnie plemię, polis, miasto-państwo, państwo, państwo narodowe, imperium)

(4) Plemię jako jednostka zintegrowana kulturowe

(5) Grupa wieku

(6) Dobrowolne stowarzyszenia

(7) Grupy zawodowe

(8) Grupy statusu oparte na zasadzie rangi, kasty i klasy ekonomicznej”[1, 160-161].

„Każda instytucja ma swój statut czy zbiorowy zamiar, swój system zorganizowanych działań, które obejmuje personel, konkretne reguły i normy, oraz materialną aparaturę, czy specjalne instrumenty, określone przez statut; i swą funkcję, czy wykorzystanie rezultatów działalności, które jest wypełnieniem czy osiągnięciem zbiorowego statusu czy zamiaru”

Dodatek

Przyroda (kataklizmy)

Otwarcie granic krajów europejskich dla wszystkich > zmalenie przestrzeni.
Integracja, transformacja.